Hayatın bütünlemesi yok demişti, birisi
Akıl almaz olaylar yaşamadan önce inanmamıştım ona
Yalnız ve hazırlıksız yakalanma, demişti bir başkası
Ah sanki kendi hep öyle yaşamamış gibiydi
Tükeniyordu oysa hayat akreple yelkovanın yarışında

Ben o zamanlar çok gençtim
Acılar daha bulaşmamıştı üzerime
Yara almadan yaşamalıyım, derdim
Rahatlatmalıydı hayat beni
Aldatmamalıydı anılar içimdeki bebeği
Masada bir kağıt birde kalem tüm hayallere yeterdi

O günler gün geldi çok uzaklarda kaldı
Leylakların kokusunu bile hatırlamıyordum
Seneler evvel bir ütopyada
Aşkın ne demek olduğunu unutmuştum.

Yarın bilinmez bir deniz gibiydi
Acılar ve mutluluklar insanın kendisindeydi oysa ki
Derin bir girdaba düşmeden önce
Arkama almalıydım tüm geçmişi ama nasıl yapılır bilmiyordum.

Yaşamı yüreğimde buldum çok sonraları
Aşkı uzak diyarlara uğurladım
Resimleri tek tek yırtıp atarken ağladım
Islak gözlerle tavana bakarken bir gece
Neyi neden yaptığımı bir anda anladım.

Hatırlıyorum herşeyi
İçimizdeki güzellikleri hissedebiliyorum
Çünkü artık bugünü yaşıyorum.

Oysa herşeyin bittiğini düşünüyordum
Lacivert bir gecede
Masada oturup anılarımı yaşatırken
Aydınlığın içimde olduğunu anlıyorum.
Seneler geçse bile en güzel şey sevmek olacak
Aşk her ölümde yeniden doğacak

Duyduğum neşe herşeyden farklı
En çok sevdiğim herkes beni bir zamanlar sevdi
Mektuplar, telefonlar geliyor kilometrelerce öteden
İçimde yaşayanlar, beni içinde yaşatıyor
Yırttım attım bize yakışmayan herşeyi
O yaşamın en büyük sırrı
Ruhumu huzura kavuşturuyor.
Usul usul içimde ışıklar yanıyor
Mutluluk yine bana göz kırpıyor

Aşacağım tüm engelleri bir bir
Radyodaki şairi dinlerken ağlamıyacağım artık
Tanrı yine ellerini uzatacak bana
Işıkları odama dolduracak biliyorum
Kalbimi yeniden sevdaya vurduracak hissediyorum.

19.04.1999